گفتگوی اختصاصی خبرگزاری پامیر با ماریا بشیر رییس سارنوالی استنیاف ولایت هرات
پامیر: با اظهار سپاس از اینکه وقت تان را در اختیار خبرگزاری پامیر قرار دادید، نخست اندکی در مورد خود بگویید.
من ماریا بشیر هستم فرزند محمد امین متولد سال 1970 میلادی. تحصیلات ابتدایی را در کابل در مکتب ستاره و بکلوریا را در لیسه عایشه درانی کابل به اتمام رساندم. در سال 1988 بعد از امتحان کانکور شامل دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه کابل گردیدم.
در سال 1991 در رشته قضایی سارنوالی از دانشکده حقوق فارغ شدم در سال 1992 برای یک سال دوره ستاژ سارنوالی را در لوی سارنوالی کابل موفقانه و به درجه اعلی ختم نموده و به صفت عضو مسلکی سارنوالی تحقیقی جرایم مدت سه سال در کابل ایفای وظیفه نمودم.
بعدا به ولایت هرات تبدیل شدم و به صفت سارنوالی تحقیق جرایم تا آمدن رژیم طالبان وظیفه داشتم که بعد از آمدن طالبان همانند سایر زنان کارمند وظیفه خویش را از دست دادم و تا سال 2001 که رژیم طالبان سقوط نمود در خانه مصروف تدریس دروس مکاتب برای اطفال محل و منطقه بودم که بعدا با آمدن حکومت موقت به صفت سارنوال تحقیق جرایم شروع به کار کردم و همچنان آن زمان معاون انجمن حقوق دانان ولایت هرات بودم که حالا رییس آن هستم، همچنان به صفت عضو فعال احیای مجدد حقوق زنان با ریاست امور زنان و شورای ولایتی و دفاتر خدمات اجتماعی برای زنان همکار و مشاور حقوقی بوده ام. و در حال حاضر نیز به عنوان اولین سارنوال زن در هرات ایفای وظیفه می نمایم.
پامیر: چطور موفق به اخذ جایزه شجاعت شدید؟
خوب البته هشتم مارچ که گذشت صدمین سالروز جهانی زن بود، در یک رقابتی که خود خانم هایی که کاندیدا بودند خبر نداشتند در سر تاسر جهان صد تن از زنان نامزد این جایزه بودند قراری که بعدا من با خبر شدم یعنی زمانی که من برنده این جایزه گردیدم باخبر شدم، زنانی که در جهان کارهای مهم کرده باشند و زنانی که در جامعه خود با موانع مقابل هستند و کوشیده باشند تا یک تحول و تغییر در آن جامعه به میان آورند آنها نامزد این جایزه بودند و از بین این صد نفر ده نفر برنده این جایزه شدند.
خوشبختانه افغانستان هم شامل این رقابت شد و من به صفت یک زن سارنوالی که در تاریخ افغانستان برای بار اول این مسوولیت را پیش می برد و نظر با وجود موانع توانسته است که یک سری کارها را برای حمایت از حقوق زنان انجام دهد همچنان به عنوان کسی که برای تامین عدالت مبارزه با فساد اداری گام برداشته برنده این جایزه شناخته شدم و زمانی که ما به ایالات متحده آمریکا دعوت شدیم در وزارت خارجه در روز هشتم مارچ محفلی برگزار شد و در آنجا خانم رییس جمهور آمریکا و وزیر خارجه خانم کلنتون هم حضور داشتند و تعداد زنانی که کار کرده اند از سطح جهان حضور داشتند و ده تن که برنده این جایزه شده بودند به استثنای دو خانم که یکی از کشور بلاروس بوده و دیگری از کشور کیوبا همه آنجا حضور داشتند و من هم به عنوان یک زن افغان آنجا بودم و این جایزه را با کمال افتخار که سنبل و بیرق افغانستان نیزبا من بود این جایزه را گرفتم و واقعا افتخار می کنم که حداقل ثابت شد که افغانستان و زنان افغانستان نیز می توانند موفق باشند و جامعه بین المللی را امیدوار بسازد که تعدادی از افراد درافغانستان هستند که می خواهند کار کنند.
پامیر: شما راز موفقیت خود را در چه چیز می دانید؟
به نظر من در وجود هر انسان اراده اش راز موفقیت او خواهد بود به خصوص زنانی که در افغانستان زندگی می کنند زنانی که در تاریخ افغانستان ثابت شده که شهامت و شجاعت دارند اگر با آن دوستی کنند و وقتی که بر اراده تان اعتماد داشته باشیم به یقین می توانید که هر کاری را که هدف آن نیک باشد انشاالله به پیش ببرید و به سر برسانید.
من کدام راز خاصی در موفقیت خود ندارم ولی موفقیت خود را در سه چیز می دانم اولا این مسلک من است و من به مسلک خود وارد هستم دوم اینکه نا بسامانی و مشکلات زنان آنقدر زیاد بوده است و از حد گذشته که بلاخره تحمل هر انسان تحمل را از بین می برد و انسان را وا می دارد که یک قدم بردارد حتی اگر آن قدم بسیار کوچک باشد.
سوم حمایت و پشتیبانی فامیل من بوده که از ابتدا والدین من و فامیل من با من همکار بودند و در خانواده ما تبعیض بین پسر و دختر وجود نداشته و من توانستم توانمندی های خود را از مکتب الی دانشگاه و کار به آزمایش بگذارم و تا امروز هم حمایت آنان همراه من است.
پامیر: لحظه ای که شما به عنوان یک بانوی افغان جایزه را می گرفتید چه احساسی داشتید؟
واقعا من یک احساس بسیار خوشی و پر از هیجان داشتم برای اینکه این جایزه از لحاظ معنوی یک جایزه بسیار پر افتخار است و یگانه احساسی که آن لحظه در قلب من الهام می داد این بود که این یک پیام است برای همه زنان و دختران تا بدانند که زنان می توانند کار کنند و انشاءالله به نتیجه می رسند و ما امیدوار هستیم که هر سال ما از افغانستان یک کاندیدا داشته باشیم گرچه که این جایزه همانند یک شمشیر دو سر همانطور که الهام بخش است برای همه انرژی می دهد و برای خود من هم برای کار بیشتر انرژی می دهد همانقدر می تواند خطر ناک تمام شود به خاطر اینکه فعلا زنان با تعصبات سیاسی به خصوص از سوی مخالفین دولت مواجه اند و یا از لحاظ دیگر می تواند برای مخالفین جواب دیگری هم باشد که زنان به خانه نمی نشینند و انشاءالله این توانمندی را دارند و می خواهند که این توانمندی خود را به تمام زنان انتقال دهند و متحد شده کار کنند و هر کاری که دشمنان انجام دهند نمی توانند مانع رشد زنان شوند.
پامیر: به نظر شما وضعیت زندگی زنان در افغانستان نسبت به سال های گذشته به چه میزانی تغییر نموده است؟
در افغانستان وضعیت زندگی زنان همواره مورد هجوم قرار داشته و زنان از اکثریت حق و حقوقی که دارند محروم بودند اما نباید بسیار منفی گرایی کنیم و بگویم که هیچ کاری صورت نگرفته، حضور زنان در عرصه های مختلف از مکتب شروع تا دانشگاه و ادارات پست های ملکی و حتی نظامی و حضور زنان در قضا و سیستم عدلی و پارلمان خودش فعلا برای زنان غنیمت است هر چند که ممکن این نقش ها سمبولیک باشد و زنان حقوق اصلی خود را نشناخته باشند و از صلاحیت های خود نتوانند مطابق به قانون استفاده کنند اما این یک امیدواری است و آینده ای را نشان می دهد که زنان و دختران در آینده می توانند همان سهم فعال خود را به صفت نیمی از نفوس افغانستان ایفا کنند و افغانستان را بسازند و وضعیت زنان فعلا هم قناعت بخش نیست و با مشکلات و موانع زیادی مواجه اند و ما نمی توانیم فقط روی زنان شهری حساب کنیم و همین چند زنی که اینجا به مکتب دانشگاه و اداره می روند را در نظر بگیریم در تمام قریه ها و قصبات و ولسوالی ها حقوق زن نقض می شود و زنان با تمام تعصبات و تبعضات مواجه هستند و آنطور که من می بینم راه بسیار طولانی را زنان افغانستان در پیش دارند که باید دست از تلاش بر ندارند.
پامیر: محور اصلی که شما بر مبنی آن فعالیت نموده و می نمایید چیست؟
از ابتدا که من رشته تحصیلی خود را انتخاب کردم فقط یک چیز در زندگی و در تمام عمر برای من مهم بوده است آن عدالت است من می خواهم که هر کس مطابق به حقی که دارد امتیازات هم برایش داده شود و هر کس مطابق به تخلفی که می کند و خلافی که از او سر می زند جزای خود را باید ببیند.
پامیر: آرزوی تان در زندگی چیست؟
من یک دختر دارم، آرزو دارم که زمانی که او تحصیلات خود را به اتمام می رساند در افغانستان در پهلوی سایر دختران و زنان به فکر آسوده و راحت باشند از لحاظ امنیتی، از لحاظ حاکمیت قانون و از لحاظ حقوقی که به آنان داده شده است تا دیگر هیچ تشویش و دغدغه و پریشانی که ما امروز به خاطر خود و اولاد های خود داریم در آینده آن زنان و دختران نداشته باشند.
پامیر: در اخیر اگر پیام و یا گفتنی برای زنان داشته باشید بفرمایید؟
پیام من برای همه زنان این است که لطفا افکار خود را یکی بسازند و متحد شوند زیرا اولا ما باید فرهنگ تحمل یکدیگر را بین خود رایج بسازیم و به این ذهنیتی که زنان حسادت دارند نسبت به یکدیگر و همدیگر را تحمل نمی کنند این را یک کنار بگذاریم و آن را غلط ثابت کنیم.
ثابت بسازیم که ما همدیگر خود را دوست داریم و باهم متحد هستیم و هر قدر که هر کدام ما ترقی کند ما به آن خوش می شویم و قدم به قدم او را همراهی می کنیم و هر قدر که یک زن و دختر به مشکل مواجه شود ما با او کمک و یاری می کنیم.
تهیه و ترتیب: زهرا مصیبی
فوزیه کوفی می گوید پاکستان می خواهد طالبان را درقدرت افغانستان شریک گرداند
لطیف پدرام درمورد نیات پاکستانیها ابراز شک وتردید می کند
