روزیکشنبه هفته گذشته سیمیناری در مورد افغانستان تحت عنوان افغانستان – یک ویتنام جدید؟ در آ.بی.اف مرکزی استکهلم برگزار شد. در این سیمینار که برخی از کارشناسان امریکایی و سویدنی و همچنین ژورنالست و نویسنده منقد دنمارکی، کارستین ین سن Carsten Jensen، که مقاله های وی در مورد حضور نیروی های خارجی در افغانستان در این آواخر در روزنامه داگنس نیهیتر منتشر شده است، شرکت کرده بودند. اوضاع کنونی افغانستان و پیچیده‌گی قضایای این کشور که جامعه بین المللی قادر به حل آن نیست، موضوعات بحث این سیمینار بود.
افغانستان – یک ویتنام جدید؟ عنوان سیمیناری بود که ناشر لیوپارد، روزنامه تیوردراگ tvärdrag به همکاری آ، بی، اف و کمیته سویدن برای افغانستان برگزار کرده بود. هدف اصلی این سیمینار وسعت دادن زاویه های دید بر مشکلات افغانستان و بالابردن سطح آگاهی مردم در مورد رویداد ها و تحولات اخیر در این سرزمین بود. تشبه جنگ در افغانستان با جنگ شناخته شده‌ای ده ساله‌ای ویتنام شیوه‌ای بود تا با برشمردن تفاوت ها و شباهت های این دو جنگ به نتیجه رسید که ناآرامی های افغانستان را امریکا و جامعه جهانی نمی توانند حل کنند. این خود افغان ها هستند که باید کشور خود را آباد کنند.
به عقیده پییر شوری Pierre Schori، سابق سفیر سویدن در سازمان ملل متحد و وزیر امداد سویدن، مسائل اففانستان تنها توسط افغان ها حل شده می تواند. دولت افغانستان می خواهد با طالبان معامله کند. به نظر پییر شوری این راه حل دراز مدت است. در هیچ جایی از دنیا نمی‌توان امنیت و دموکراسی را از خارج آورد.
پییر شوری اضافه می کند که رفتن سویدن به افغانستان یک اشتباه بزرگ استراتیژیک بود که باوجود نبودن عضو پیمان ناتو به افغانستان رفت. در قدم اول تقاضای ادامه ماندن کشور های اروپایی توسط سازمان ملل متحد تمدید نشده است، این خواست کشور های عضو ناتو بود. در قدم دوم سازمان ملل متحد هیچ کشوری را مجبور نکرده است که خواست این سازمان را بپذیرد. ۱۵۰ کشور دیگر عضو سازمان ملل متحد در افغانستان حضور ندارد. به عوض اینکه سویدن به خواست سازمان ملل متحد در حضور در کشور های افریقا جواب مثبت می داد، تصمیم سیاسی در رفتن به افغانستان را گرفته است.
افغانستان – یک ویتنام جدید؟ عنوان سیمیناری بود که ناشر لیوپارد، روزنامه تیوردراگ tvärdrag به همکاری آ، بی، اف و کمیته سویدن برای افغانستان برگزار کرده بود. هدف اصلی این سیمینار وسعت دادن زاویه های دید بر مشکلات افغانستان و بالابردن سطح آگاهی مردم در مورد رویداد ها و تحولات اخیر در این سرزمین بود. تشبه جنگ در افغانستان با جنگ شناخته شده‌ای ده ساله‌ای ویتنام شیوه‌ای بود تا با برشمردن تفاوت ها و شباهت های این دو جنگ به نتیجه رسید که ناآرامی های افغانستان را امریکا و جامعه جهانی نمی توانند حل کنند. این خود افغان ها هستند که باید کشور خود را آباد کنند.
به عقیده پییر شوری Pierre Schori، سابق سفیر سویدن در سازمان ملل متحد و وزیر امداد سویدن، مسائل اففانستان تنها توسط افغان ها حل شده می تواند. دولت افغانستان می خواهد با طالبان معامله کند. به نظر پییر شوری این راه حل دراز مدت است. در هیچ جایی از دنیا نمی‌توان امنیت و دموکراسی را از خارج آورد.
پییر شوری اضافه می کند که رفتن سویدن به افغانستان یک اشتباه بزرگ استراتیژیک بود که باوجود نبودن عضو پیمان ناتو به افغانستان رفت. در قدم اول تقاضای ادامه ماندن کشور های اروپایی توسط سازمان ملل متحد تمدید نشده است، این خواست کشور های عضو ناتو بود. در قدم دوم سازمان ملل متحد هیچ کشوری را مجبور نکرده است که خواست این سازمان را بپذیرد. ۱۵۰ کشور دیگر عضو سازمان ملل متحد در افغانستان حضور ندارد. به عوض اینکه سویدن به خواست سازمان ملل متحد در حضور در کشور های افریقا جواب مثبت می داد، تصمیم سیاسی در رفتن به افغانستان را گرفته است.
- یکی از سربازان به من گفت سیاستمداران ما جرآت آن را ندارن که حقیقت را به ما بگویند اینکه ما برای ده سال دیگر در افغانستان می مانیم، جنگ می کنیم و تعداد بیشتر سربازان ما از بین خواهند رفت. در آن صورت مردم دنمارک خواهند پرسید، چرا؟ مسئله افغانستان به ما چه ربطی دارد؟!
سخنرانان سیمینار افغانستان – یک وینتام جدید؟ همه به این نظر بودند که حضور نیروی های خارجی در افغانستان با عث ناآرامی های بیشتر در در این کشور می شود. متیو هو Mathew Hoh، رئیس گروه مطالعات افغانستان، سابق افسر نیروی دریایی امریکا که در افغانستان و عراق وظیفه اجرا کرده است، چنین اظهار می دارد.
- حضور سربازان خارجی در افغانستان مردم را به سوی و یا پشتیبانی از نیروهای شورشی می کشاند. آن ها فکر می کنند کشور شان اشغال شده. متیوهو اضافه می کند: مردم این احساس را دارند و واقعیت هم دارد که کشور شان اشغال شده است. با کاهش تعداد نیروی های نظامی خارجی می توان ناآرامی های افغانستان را به مراتب کاهش داد.
به عقیده پییر شوری حضور نیروی های بین المللی در افغانستان بیشتر با عث خرابی می شود تا بهبودی. به زودی ده سال می شود که این نیروها در افغانستان هستند ولی جنگ پایان نیافته است. با گذشت زمان افغان ها بالای اشغال خارجی خشمگین‌تر و خشمگین‌تر می شوند.
اندرش‌فنگی Anders Fänge، رئیس کمیته سویدن برای افغانستان در کابل، که از طریق کامره ویدیویی در جمع سخنرانان سیمینار پیوست، تشدید ناآرامی ها در سال گذشته را تائید کرد.
- تعداد حملات شورشی در سال ۲۰۱۰ در مقایسه با سال قبل آن ۶۵ درصد افزایش یافته است.
اندرش فنگی اضافه کرد که رئیس جمهور امریکا، بارک اوباما، در سال ۲۰۰۹ اعلام کرد که خروج نیروی های امریکایی از اواسط سال ۲۰۱۱ آغاز خواهد شد و در عین زمان گفت که ۳۰۰۰۰ عسکر دیگر به افغانستان خواهد فرستاد.
ادامه حضور و تمدید کمک های امریکا به یک دولت فاسد اداری که به گفته متیو هو، رئیس جمهور افغانستان نه تنها انتخابات را دزدید، بلکه در تلاش است تا خانواده خود را پولدار و قدرتمند کند، از جمله علایمی است که جنگ افغانستان را مشابه جنگ ویتنام می کند.
پبتر لمینگ Peter Lamming، کارمند دولت، که در زمان جنگ ویتنام فعال بود، می گوید. در آن زمان هم می گفتند در ویتنام جنگ داخلی ادامه دارد، ما باید به این کشور کمک بفرستیم. به این ترتیب بهانه هایی پیدا می کردند تا به ویتنام نیروی نظامی بفرستند و مردم را به قتل برسانند. عین حالت امروز در افغانستان تکرار می شود. افغان ها مانند ما می خواهند در آرامی زندگی کنند و بالای زندگی و سرنوشت خود تصمیم بگیرند.
بر خلاف پییر شوری و پیتر لمینک، به عقیده کارستین ین سن جنگ افغانستان با جنگ ویتنام شباهت ندارد.
مسئله دین در جنگ ویتنام وجود نداشت، گروه های روشنفکر در برابر هم می جنگیدند. همچنین تعداد کشته شده‌ها در جنگ ده ساله ویتنام سه میلیون غیر نظامی بود، در حالیکه این رقم در افغانستان بسیار پائین است. امریکا سال ده هزار سرباز خود را در ویتنام از دست می داد و در افغانستان تعداد کشته شده‌گان سربازان ناتو و امریکا بین ۵۰۰ تا ۶۰۰ نظامی در سال می رسد.
به هر صورت پیر شوری Pierre Schori به این نظر است که سویدن برای کمک جنگ امریکا در افغانستان است. وی خواهان خروج نیروی های نظامی سویدن از افغانستان است.
امین وجدان، آگاه به مسایل افغانستان، که از کارکرد های جامعه بین المللی در افغانستان راضی نیست و در عین حال عدم حضور آن ها را نیز آمدن هرج و مرج می داند.
کارستین ین سن می خواهد که نیروی های خارجی قبل از اینکه خرابی های بیشتر در افغانستان کنند، باید از این کشورخارج شوند. م.
- تعداد زیادی می گویند که با خروج نیروهای خارجی از افغانستان هرج و مرج به وجود میاید، ولی من می گویم هرج و مرج همین حال هم وجود دارد. ما جزی از نیروهای ناآرام‌کننده در افغانستان هستیم.
به عقیده اندرش فنگی نظر به روند تحولات افغانستان در این آواخر، بعد از سال ۲۰۱۴ طالبان خواهی نخواهی یک قدرت بزرگ سیاسی و نظامی در افغانستان خواهند بود.
بخش فارسی رادیوی بین المللی سویدن
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر